در سال ۲۰۲۵، صنعت فولاد به محور اصلی برنامه‌های سیاسی کشورهای اروپایی تبدیل میشود. دولت‌ها در صدد هستند تا با چالش‌های ناشی از کاهش تولید و مشاغل مقابله کنند.
کشورهای اروپایی موظفند راهکارهایی مؤثر برای انتقال این صنعت به سمت تولید کم‌کربن پیدا کنند؛ عدم توفیق در این امر می‌تواند به تضعیف بخش تولید و ناپایداری‌های سیاسی منجر شود.
بازار در ماه‌های اخیر به‌طور قابل توجهی دچار رکود شده است، بخش فولاد اروپا با کاهش فعالیت‌های تجاری و افت قیمت‌ها مواجه است.
Thyssenkrupp در گفت‌وگو با S&P Global Commodity Insights اظهار داشت: «صنعت فولاد اروپا هرگز به این اندازه با چالش‌هایی مواجه نبوده است، تحت فشار هزینه‌های دکربنیزاسیون و عواقب شدید مازاد تولید، به‌ویژه از سوی چین که باعث افزایش واردات کم‌هزینه، سنگین‌یارانه‌دار و با انتشار بالای CO2 شده است.»
از زمان بحران مالی، تولید فولاد در اروپا به طور قابل توجهی، تقریبا یک سوم کاهش یافته و اشتغال ۲۵ درصد کاهش داشته است.
تقاضا هنوز به سطح قبل از کووید-۱۹ بازنگشته و با توجه به افزایش هزینه‌های انرژی و واردات، حاشیه سود فولادسازان کاهش یافته است، که بقا و توانایی سرمایه‌گذاری مجدد آنها را به خطر انداخته است.
EUROFER بر این نکته تأکید کرده است که تولید فولاد در اتحادیه اروپا از سال ۲۰۱۸ به شدت کاهش یافته و در سال ۲۰۲۳ به ۱۲۶ میلیون تن رسیده است. واردات اکنون ۲۷٪ از بازار اتحادیه اروپا را تشکیل می‌دهد که تولید داخلی را بیشتر تضعیف کرده است، در حالی که استفاده از ظرفیت به ۶۰٪ کاهش یافته است.
آدولفو آیلو، معاون مدیرکل EUROFER در بخش آب و هوا و انرژی، بیان کرد که چالش اکنون از تأمین مالی برای دگرگونی به کم کربن به مدیریت پروژه‌ها در شرایط هزینه‌های بالای انرژی و ناکارآمدی تدابیر تجاری تغییر کرده است.
وی افزود: «شرایطی که در آن بسیاری از پروژه‌های کم کربن طراحی شدند، به طرز چشمگیری با تنش‌های ژئوپلیتیکی، افزایش مداوم ظرفیت‌های اضافی و افزایش شدید قیمت‌های انرژی تغییر کرده و محیطی چالش‌برانگیز ایجاد کرده‌اند.»
اخیراً، اعلامیه‌هایی از فولادسازان اروپایی نشان می‌دهد که به دلیل شرایط دشوار بازار، سرمایه‌گذاری در پروژه‌های فولاد کم کربن به تعویق افتاده است. کندی اقتصادی، به‌ویژه در بخش‌های خودروسازی و ساخت‌وساز، تقاضا برای محصولات فولادی کربن‌زدایی شده را کاهش داده است.
در مجموع، حدود ۶۰ پروژه فولاد کم کربن در اتحادیه اروپا در حال اجرا است، اما رشد آنها بیشتر به دسترسی به انرژی تجدیدپذیر مقرون به صرفه برای کوره‌های قوس الکتریکی و تولید هیدروژن سبز بستگی دارد.
شرکت‌هایی مانند Stegra، Hydnum، و Blastr Green Steel AS برنامه‌ریزی‌هایی برای احداث کارخانه‌های فولادی جدید DRI-EAF در سوئد، اسپانیا و فنلاند دارند. کارخانه‌های مستقر در نوردیک به دلیل نزدیکی به عملیات استخراج سنگ‌آهن با درجه DR، تولید هیدروژن سبز و آغاز تولید در تناژهای نسبتاً کوچکتر، از مزیت برخوردارند.
برای شرکت‌هایی که پیش‌تر تأسیس شده‌اند و در حال تغییر مسیر خود هستند، فرآیند تولید پیچیده‌تر است، زیرا آنها باید با بازار نامساعد دست و پنجه نرم کنند و به کاهش تولید، از دست دادن شغل‌ها و حاشیه‌های پایین توجه کنند.
ArcelorMittal، بزرگ‌ترین فولادساز اروپا، تصمیم‌گیری‌های نهایی سرمایه‌گذاری در پروژه‌های DRI-EAF خود در چندین کشور و اهداف کاهش کربن ۲۰۳۰ خود را به تعویق انداخته است.
یک سخنگو از ArcelorMittal گفت: «ما به یک مکانیزم تعدیل مرزی کربن مؤثر و تدابیر دفاع تجاری قوی‌تری نیاز داریم تا پرونده تجاری ما را تقویت کنیم. ما منتظر جزئیات برنامه اقدام فولاد و فلزات کمیسیون اروپا هستیم، زیرا این سرمایه‌گذاری‌های چند میلیارد دلاری آینده ما را شکل خواهند داد.»
Thyssenkrupp بار دیگر تعهد خود به تحول سبز و تولید فولاد کربن خنثی را تأیید کرده است، اما تأکید کرده که تصمیمات سرمایه‌گذاری تابع شرایط اقتصادی است.
Thyssenkrupp اظهار داشت: «شرایط اقتصادی و سیاسی که باید در نظر گرفته شوند به فعالیت مداوم دو کوره بلند ۱ و ۲ مربوط نمی‌شود، بلکه به مرحله دوم تحول بستگی دارد. این به شرایط بازار در آن زمان، نیازهای مشتریان ما برای محصولی با CO2 کمتر و شرایط تأمین مالی برای یک گام فناوری بعدی برای جایگزینی فناوری کوره بلند بستگی دارد.
آنچه واضح است این است که تولید فولاد ما باید حداکثر تا سال ۲۰۴۵ کربن خنثی باشد.»
قیمت میلگرد فولادی شمال اتحادیه اروپا
ورق های گرم نورد شده شمال اتحادیه اروپا
بازار فولاد اروپا
گزیده جهان فولاد
