در سال‌های اخیر، اعمال تعرفه‌های وارداتی بر فولاد توسط دولت آمریکا تأثیرات گسترده‌ای بر صنایع فولاد داخلی و جهانی داشته است. در اینجا نگاهی خلاصه به نتایج این سیاست‌ها داریم:
صنعت فولاد آمریکا:
تولید:
از ۸۱.۶ میلیون تن در سال ۲۰۱۷ به‌طور موقت به ۸۷.۹ میلیون تن در ۲۰۱۹ افزایش یافت، اما در ۲۰۲۳ به ۸۰.۷ میلیون تن بازگشت؛ یعنی سطحی مشابه پیش از اعمال تعرفه‌ها.
عملکرد مالی:
در سال ۲۰۲۱، سود صنعت فولاد به ۲۹.۶ میلیارد دلار رسید (در مقایسه با ۲.۷ میلیارد در ۲۰۲۰) که ناشی از افزایش قیمت‌ها و تقاضای پساکرونا بود.
اشتغال:
علیرغم هدف حمایت از نیروی کار داخلی، رشد شغلی قابل‌توجهی مشاهده نشد. چالش‌هایی مثل اتوماسیون و رقابت جهانی همچنان وجود دارند.
صنعت فولاد چین:
تولید:
با وجود تعرفه‌های آمریکا، تولید چین از ۸۷۰.۹ میلیون تن در ۲۰۱۷ به بیش از ۱.۰۲ میلیارد تن در ۲۰۲۳ رسید. این رشد از طریق تنوع‌بخشی به صادرات و تمرکز بر بازار داخلی محقق شد.
سازگاری:
چین با تجمیع واحدها و نوسازی تجهیزات، بهره‌وری را افزایش داده و تأثیر منفی تعرفه‌ها را کاهش داد.
نتیجه‌گیری: تعرفه‌ها، فرصت یا تهدید؟
تعرفه‌ها قیمت فولاد در آمریکا را بالا بردند که در کوتاه‌مدت به نفع تولیدکنندگان بود اما هزینه صنایع پایین‌دستی مانند خودروسازی و ساختمان را افزایش داد. مزایای بلندمدت برای آمریکا محدود بود، چرا که تولید و اشتغال به سطح قبل بازگشت.در مقابل، چین با انعطاف‌پذیری و تمرکز بر بازارهای جدید، توانست جایگاه خود را حفظ کند. این تجربه نشان می‌دهد که در اقتصاد جهانی، سیاست‌های تجاری نتایج پیچیده‌ای دارند و موفقیت وابسته به توانایی انطباق با شرایط متغیر بازار است.
